De kerstdagen zijn voorbij. De vieringen klonken, de sterren blonken…het Kind is geboren en het eten gegeten.
En dan loop je op een ochtend door ‘de wijk’ (het vroegere instellingsterrein).
Het is stil. Bijna een nieuw jaar.
‘Blijf jij?’ hoor ik ineens naast mij. ‘Ja, jij, blijf jij?’
Er is een bewoner naast me komen lopen. Ze woont hier vanwege haar beperking.
‘Waarom vraag je dat?’
‘Iedereen gaat weg, de begeleider, de orthopedagoog…en nu wil ik weten of jij wel blijf?’
Ik hoor, dat het belangrijk is om te weten of er wat ‘vaste punten’ blijven staan. Ze heeft met de reorganisatie al vele mensen zien gaan en nu twee jaar later, lijkt dit niet op te houden.
‘Ik ben van plan te blijven, maar wat is het lastig als je het nooit zeker weet.’
‘Ja’, zegt ze, ‘want heel veel mensen zeiden dat ze bleven en gingen ook.’
‘En toch blijf je het vragen?’
‘Ja, want jij kan niet liegen, jij bent van de lichtjes in het donker, lichtjes liegen niet.’
‘Jij bent van de lichtjes in het donker, lichtjes liegen niet.’
‘O, en waarom niet?’
‘Dat kan niet. En daarom moet jij blijven, lichtjes heb ik nodig, het is donker in mij en iedereen gaat weg en ik weet het niet meer en ze begrijpen me niet.’
‘Ben je bang?’
‘Ja, bang, dat ik gek ga doen en niet meer weet wat ik doe, want het is druk in mijn hoofd en ik wil dat ze dat zien en mij kennen…’
Samen lopen we naar het Stiltecentrum en steken een lichtje aan.
Angst voor verlies, angst om niet gekend te worden…wie ben ik en wie mag ik zijn?
Het zijn de vragen die in mijn werk als geestelijk verzorger binnen de verstandelijk gehandicapten zorg niet zo duidelijk worden uitgesproken, maar er voortdurend zijn.
Mag ik er zijn met mijn beperking in deze snelle wereld, die ik soms zo moeilijk kan begrijpen?
De wereld gaat steeds sneller er moet steeds meer gelezen worden en meegedaan. Mooi, dat je er bij mag horen, maar wat als het je niet lukt? Wat als je niet begrijpt wat anderen zeggen, schrijven of laten zien? Hoe geef je je leven dan zin? En als begeleider, hoe leer je elkaar te verstaan, elkaar kennen in de veelheid van de zorg die moet gebeuren op een dag?
Er is een grote behoefte aan gekend worden, door iedereen. En wat is het mooi, als je dan even iemand een beetje mag leren kennen. Met elkaar kan zoeken wat iemands leven betekenis geeft.
Dat geeft zin.
Door Caroline Bezemer
Caroline Bezemer is geestelijk verzorger bij Abrona in Huis ter Heide en gespreksleider moreel beraad.
Recente reacties