Op 8 februari vond in Zwolle de conferentie ‘Werk aan zingeving’ plaats, georganiseerd door Zinderend.nu en de opleidingen Theologie & Levensbeschouwing van Hogeschool Windesheim. Het was een levendige dag vol inspiratie, waarop ontmoeting en uitwisseling tussen de deelnemers, sprekers en workshopleiders centraal stond.
Er was grote diversiteit onder het publiek; van jong tot oud, van studenten levensbeschouwing tot vernieuwende professionals met een eigen praktijk in zingeving, van geestelijk verzorgers uit klassieke werkvelden als ziekenhuis en ouderenzorg tot geestelijk verzorgers in het nieuwe werkveld bij de politie. Al deze mensen hadden met elkaar gemeen open te staan voor vernieuwing op het gebied van zingeving en bereidheid met elkaar te zoeken hoe zingeving professioneel tot uiting kan blijven komen.
In de ochtend spraken rabbijn Irwin Kula en filosoof Marc De Kesel inspirerende woorden die stof tot nadenken en gesprek gaven. In de middag was er uitwisseling tijdens een achttal workshops, om vervolgens gezamenlijk de dag af te sluiten. Schrijfster Angela Stoof wist de dag misschien nog wel het mooist te vangen in het gedicht dat zij ter plekke heeft geschreven en voorgedragen.
Zinderend op een open plek 
Dag van ontmoeting
bemoediging
van moed hebben,
van ons laten verrassen,
bevragen.
Er zindert iets,
er knispert iets.
En ik vraag me af
wat dit zou kunnen zijn
tussen de woorden
onder de stoelen
misschien wel ergens
in onze buik
en in ons hart.
Het eerste
dat bij mij opkomt:
Wij zijn de mensen met lef.
In ’t zoeken,
het niet-weten.
En toch weten we:
het leven is gebroken.
Er is altijd wel iets dat
ontregeld, verstoord is
disrupted.
We weten ook
met Leonard Cohen
dat die scheuren nódig zijn
opdat het licht
binnen komen kan.
En dan:
de ander ontmoeten
wiens leven barsten, scheuren
vertoont.
Wie kunnen, mogen
wij dan zijn?
Wat is het, dat ik geef?
En kán ik eigenlijk
wel iets geven?
Of is het
dat dat iets
zichzelf geeft?
Is er iets onmogelijks,
paradoxaals
in ons beroep, en kunnen wij
het daarin uithouden?
Kunnen wij, als professional
iemand zijn
en tegelijkertijd
niet-zijn?
Met lege handen
durven staan.
De spanning, misschien wel
de angst voelen
in de vraag
of dat, wat wij te bieden hebben,
wel door de ander
ontvangen wordt.
Het lef, om met alles
wat we weten
aan de rand te staan
en te zien
wat buiten ons blikveld valt.
En misschien
mogen we ook
leren loslaten
om te denken over zin.
Kunnen we, simpelweg,
aanwezig zijn?
Genieten, ontvangen
wat zich nu aandient?
Wat is er, nu?
En wat is er, nu?
Welke geschenken passeren ons
ongezien, misschien?
Een mooie ontmoeting
dat lekkere kopje thee
omdat onze geest
bezet is
met theorieën, gedachten
met een streven
om als mens, professional,
maar iemand te zijn?
Deze hele dag
Een kostbaar geschenk.
Ontvang het maar,
in hoofd, in hart,
de plek ergens onder je stoel.
Je weet maar nooit
waar zin zich ophoudt.
En laten we straks
nog even nagenieten
elkaar bedanken
en misschien wat teruggeven.
En dat het maar moge zinderen,
knisperen
tot-en-met!
Met dank aan Jan Mendrik voor de fotografie en Angela Stoof voor haar poëzie.
Recente reacties