Buiten is het lente en onze tuin is vol vogels, bloemen en zon. Als we wandelen ziet het Twentse landschap er adembenemend mooi uit met de bloeiende bomen naast de karakteristieke Twentse boerderijen in het glooiende landschap. Maar tegelijkertijd is het een ongekende crisis in de wereld. Vol zorg luisteren wij naar het journaal, lezen we de krant en horen we verhalen van mensen die getroffen zijn: bijvoorbeeld musici in onze familie die helemaal geen inkomsten meer hebben en zich zorgen maken over hoe het verder moet. En dan hebben wij nog geluk dat er in onze directe kring geen zieken zijn.
We leven in een vreemde, onwerkelijke wereld. Zoveel zo anders dan we gewend zijn. Op straat deinzen we achteruit als er andere mensen naderen en in de winkel lopen we schichtig langs de schappen. Ons huis is ineens niet meer gastvrij: niemand komt meer mee-eten of gezellig op bezoek. Wat lastig: een maatschappij die ineens vraagt om afstand, terwijl ik iemand ben van nabijheid. Nabijheid die ook zo wezenlijk is voor mijn werk als predikant.
Het verhaal van de Emmausgangers is altijd een bron van inspiratie voor mij geweest. Waar mensen samen oplopen, ontstaat er nabijheid. Daarin is zelfs de nabijheid van de Eeuwige voelbaar. De Eeuwige is de Aanwezige, de Nabije – de naam van de Eeuwige: Ik ben erbij, Ik zal er zijn. Jezus is als een zoon van de Vader: hij is mensen nabij, juist ook die mensen waar vaak met een boog omheen gegaan wordt: mensen met verdriet, met zorgen, met een ziekte, met een probleem.
Monica Schwarz, predikante van De Bleek, Almelo
Recente reacties