Het zijn nog steeds rare tijden. Wie had dat kunnen denken half maart? Drie weken zou alles dicht gaan, maar nu zitten we toch al veel langer ’opgesloten’. Zeker als je in een groep woont in een instelling. We dachten dat het gemakkelijker zou worden, maar eigenlijk wordt het moeilijker.
Het duurt lang en het is niet zo duidelijk meer.
Kees wordt er boos van. Hij wil graag dat zijn vader komt, maar hij wil ook dat hij samen met vader koffie kan drinken met een koekje. Ze drinken toch altijd koffie met een koekje? Nu wil de begeleiding geen koekjes geven. Kees is op pad gegaan. Hij heeft koekjes gehaald bij de supermarkt. Ik dacht nog, dat is een mooie actie, naïef als ik soms kan zijn.
Begeleiding geeft aan, dat dit niet de bedoeling is. Hij kan besmet raken en dan, wanneer hij koekjes uitdeelt, anderen besmetten. Eigenlijk moet Kees blij zijn, dat hij nu zijn vader kan ontvangen maar nu wil hij weer meer.
Ik merk veel angst en onzekerheid.
Het duurt lang en het is niet zo duidelijk meer.
Jantien zit huilend voor me. Ze weet het niet meer. Ze moet nu kiezen. Dagbesteding/werk of mee eten in de huiskamer van de groep. Als ze naar haar werk/dagbesteding gaat, dan mag ze die dag niet meer in de huiskamer of bij anderen in de buurt komen. Ze kan de anderen dan ziek maken. En ze moet gelijk douchen als ze thuiskomt, met veel zeep.
Tja, dat is een moeilijke keuze. Ik vraag haar wat ze heeft gekozen. “Haar werk”, zegt ze met enige trots. “Ik ben al zo lang thuis, ik wil graag werken.” “En wat maakt je zo aan het huilen”, vraag ik aan haar. Snikkend: ”Ik kan tegen niemand vertellen wat ik gedaan heb op mijn werk en hoe ik het vond…en ik ben moe en kan dan niet gelijk douchen…het is zoveel, want ik moet de hele dag opletten met die afstand en handen wassen. En ik doe echt mijn best…”
We zijn met elkaar hard aan het zoeken om deze abnormale tijd goed door te komen. Maar wat is het moeilijk aan te geven wat ‘goed’ is. Wat is zorg op maat, als je afhankelijk bent van zorg? Wat is zorg op maat als je voor iedereen goed wilt zorgen, maar je ze ook zo graag wilt beschermen tegen iets wat we niet in de hand hebben, niet kunnen zien….waartegen je anderen en jezelf niet helemaal kunt beschermen?
Het zijn rare tijden en het is nu zeker tijd om met elkaar in gesprek te blijven, af te wegen, ethisch af te wegen wat het goede is…maar wat je ook kiest …het geeft altijd ook schade, heeft ook nadelen. Voor de mensen met een beperking levert verstoken blijven van dagbesteding, van bezoek ook schade op. Ze worden passief, sommigen ziek van gemis, onrustig, agressief, depressief…etc. Hoe graag we ook willen, we kunnen ze niet helemaal beschermen, we kunnen ze wel helpen met zoeken, samen zoeken met contactpersonen, samen met andere disciplines…en dat geeft ook spanning, stress, maar dat mag. We dragen dit ook met elkaar. Samen weer bouwen aan vertrouwen, met elkaar op weg gaan en erkennen dat het moeilijk is.
Door Caroline Bezemer
Caroline Bezemer is geestelijk verzorger bij Abrona in Huis ter Heide en gespreksleider moreel beraad.
Recente reacties